Zien en gezien worden.. jij mag er zijn!

Zien

Op mijn 16^e begon ik met werken in de kinderopvang, begin jaren ‘90. Ik werkte op meerdere kindercentra verspreid over diverse wijken in Den Haag en omgeving, soms op invalbasis en soms wat langer in een zelfde groep. Alle leeftijden en combinaties en zelfs een eigen groep mogen starten. Een grote diversiteit aan kinderen en ouders met uiteenlopende achtergronden. Alles wat je in een residentie stad mag verwachten.

Voor mij waren het gewoon kinderen en hun ouders. Iedereen bracht iets mee waar ik van kon leren. Alle kinderen hadden een gedeelde behoefte. Gezien worden. Een knuffel, even op schoot, een aai over hun bol, even individuele aandacht. En ook dat ze in andere behoeftes gezien werden. Kinderen die zich op bepaalde ontwikkelingsgebieden sneller of juist langzamer ontwikkelden.

Kinderen die op jonge leeftijd al zich talig goed konden uiten. Kinderen waarbij dansen en bewegen duidelijk in het bloed zat en anderen die motorisch, didactisch of bijvoorbeeld communicatief meer uitdagingen tegenkwamen. Door steeds te kijken naar het individu, vaak intuïtief, wat heeft hij of zij op dit moment nodig heb ik veel kinderen kunnen zien en begeleiden.

Ik zag (en voelde) heel veel, maar nog niet altijd kon ik het duiden.

Graag wilde ik deze kinderen nog beter begrijpen en vooral uitleg en ondersteuning kunnen bieden aan ouders en scholen. Ouders die vaak met vragen kwamen of zich zorgen maakten. Of ze waren door het consultatiebureau of familie gewezen op gedrag en/ of ontwikkeling van hun kind. Soms ging dat tegen hun gevoel als ouders in.

Een collega volgde in de avonduren een (Ortho)Pedagogiek opleiding. Dit inspireerde mij om hetzelfde te gaan doen. Ik leerde veel over gedrag en ontwikkeling, niet zozeer de oorzaak maar vooral hoe het zorg- en onderwijssysteem hiermee omgaat. En hoe testen, onderzoeken enz werken.

Het bracht me verder van kinderopvang naar ondersteuning in het onderwijs, waarbij ik ook een Post – HBO Remedial teaching heb gevolgd. Nog meer structuren hoe je kinderen zou kunnen helpen, probeer het maar op deze manier en anders kun je dit of dat nog doen. Nog meer testen, vragenlijsten, onderzoeken leren opstellen en afnemen. De oplossing lag dan in een methodiek.

Kort daarna kregen we in het gezin rond groep 8 met diverse labels te maken, behalve rouw, was er ook sprake van dyslexie en ADD. Voor dat laatste waren we in het ziekenhuis op een speciale poli terecht gekomen. Wat nu, vroeg ik na de uitslag aan de arts. Medicatie zei hij…

Medicijnen, het kan toch niet de enige oplossing zijn. Er waren andere wegen, die paden waren relatief nieuw indertijd en moesten we zelf uitvinden.

Zo kwam ik op een prachtige route terecht, een route die geen directe pasklare antwoorden gaf maar wel heel veel inzichten. Inzichten voor de oorzaken van gedrag of andere belemmeringen.

Ik ben diverse scholingen gaan volgen in de jaren die volgden. Ik leerde meer over het functioneren van ogen en hun invloed op leren lezen, schrijven en rekenen. Er ging een wereld voor me open toen ik meer inzicht kreeg, ook over mijn eigen functioneren op school, toen ik de invloed en relatie van reflexen en reflex integratie begreep. Toen vielen er spreekwoordelijk zoveel kwartjes, van kinderen uit mijn recente omgeving en van kinderen die ik jaren eerder in de kinderopvang had mogen begeleiden. Steeds meer inzicht over de achtergronden en gerichte wijze om hierbij te kunnen ondersteunen. Inzichten over trauma, celgeheugen, systemische achtergronden, de invloed van zwangerschap en geboorte. De invloed van ademhaling en voeding/ tekorten op al deze gebieden en het huidige functioneren van mezelf en anderen. En ik ben nog steeds niet uitgeleerd, de invloed van bijvoorbeeld Human Design.  Dit alles kunnen begrijpen, verbinden en omzetten naar handelen is wat je op geen enkele opleiding leert. Dit is hoe de natuur functioneert, in verbinding.

Door dit inzicht weet ik ook dat dit niet iets is wat al gebruikelijk is in de huidige zorgstructuur. Of het nu gaat over de kinderopvang, het onderwijs, jeugdzorg, ziekenhuiszorg in de begeleiding van (prematuur) pasgeborenen, (kanker)patiënten, de psychiatrische zorg enz..

In de afgelopen ruim 10 jaar heb ik al vele mensen mogen helpen.

De jongste was 1 dag oud, de oudste tegen de 90. Vanuit een brede blik, ieder op zijn eigen niveau. Soms al veel zorg gehad, soms ten einde raad, soms reuzenstappen in één sessie, soms met pinkelstapjes groot verschil kunnen maken.

Mensen met vragen op het gebied van rouw, trauma, stress, houding, ontwikkeling en/ of gedrag. Soms waren de wonden nog vers, soms al lang functionerend in de overleving. Alles vanuit vertrouwen en veiligheid benadert werd er al heel wat losgelaten in sessies die ik mocht begeleiden in de praktijk, in het kraambed, tijdens een opname, op school of thuis.

Soms in enkele sessies, soms in lange trajecten die in samenwerking met anderen als voorbeeld dienden binnen een gemeente.

Alles heeft in zijn eigen gebied ook onderbouwing op wetenschappelijk niveau. Maar je moet het zien en willen zien. Er moeite voor doen. Het ligt niet op een presenteerblaadje. Op mijn site zal ik de komende tijd proberen zoveel mogelijk te verzamelen, voor degene die hier belang bij hebben.

Geen 2 mensen zijn hetzelfde, al zijn er soms patronen die een richtlijn geven. Dan nog.

De verbindingen en bouwstoffen van je lichaam, dat wat je mee krijgt in je DNA, cellen en ervaringen, jouw unieke blauwdruk, niet eens persé wat je meemaakt maar hoe je ermee om kunt gaan. Daar hebben wij invloed op! Reflexen, ademhaling, voedingsstoffen helpen je onder andere daarbij! Ik heb meer in mijn bagage, meer wat ik kan inzetten ter ondersteuning. Dat maakt dat ik steeds gerichter kan werken, een duurzamer resultaat kan bereiken, samen met degene die ik mag ondersteunen.

Het totale plaatje, jouw als mens zien, de verbinding maken en deze verankeren. Dat zien, dat kunnen, dat mogen is een rijk en dankbaar goed.

 

Als ik zie wat ik hiermee kan betekenen tijdens de zwangerschap en na de geboorte dan gun ik dit ieder kind en ouder.

Als ik zie wat ik kan betekenen voor kinderen die vastlopen, dan gun ik dit ieder gezin.

Als ik zie wat ik kan betekenen voor mensen en hun fysieke en mentale welzijn dan gun ik dat iedereen.

 

Gezien worden

Helaas maakt de huidige systeem, regelgeving en economische omgeving het niet voor iedereen toegankelijk. Ik wil graag weer met iedereen kunnen werken, iedereen die ervoor open staat.

Om die reden zijn er diverse initiatieven in ontwikkeling of die al ingezet kunnen worden.

Ik ga trainingen aanbieden om meer ouders en professionals inzicht, inspiratie en tools te geven om kinderen in hun omgeving te kunnen ondersteunen.

Er een Stichting is opgericht die kan helpen om de bereikbaarheid van passende ondersteuning te vergroten. Ik mag deze stichting ondersteunen met mijn werk.

“De Puzzel die ik ben” Stichting heeft als doel om kinderen die uitvallen en waarbij de hulpverlening stil komt te liggen, te helpen met een maatwerktraject. In dit traject worden bruggen gebouwd tussen ouders, welke pedagogisch eindverantwoordelijk zijn, school en betrokken hulpverleners met als primaire doel dat het kind hulp krijgt die per direct opgestart wordt, EHBU (eerste hulp bij uitval). Tevens willen we preventietrajecten opzetten om dreigende uitval tegen te gaan.

Om dit te realiseren is er een Crowdfunding door de stichting gestart.

https://www.detasvanpia.nl/crowdfunding-de-puzzel-die-ik-ben-stichting

Wil je meer informatie over mijn mogelijkheden tot ondersteuning, trainingen of heb je mogelijkheden waardoor nog meer mensen gezien kunnen worden, neem dan graag contact op met mij.